اشعار

اى نخل رياض علوى برگ و برت سوخت           از آتش بـيـداد ز پـا تا به سـرت سوخت

اى يــازدهــم اخــتــر پُــر نــور ولايـت           خورشيد ز هجر رخ همچون قمرت سوخت

اى پـــارۀ قــلـب نـــبــى و زادۀ زهـــرا           از آتش زهر ستم و كين جگرت سوخت

از داغ جهان سـوزِ تو در دشت محـبّت           چون لاله سوزان دل مهدى پسرت سوخت

چون مشعل افروخته در سوگ و عزايت           اى واى دل مهدى نـيكو سيـرت سوخت

در فصل شباب از ستـم و كـيـنـۀ دشمـن           چون شمع شب افروز ز پا تا به سرت سوخت

اى جان جهان «حافظى» سوخته دل گفت           قلب همه از داغ دل پُـر شررت سوخت

در دل آزادگـان بـاشد ولای عـسـکـری           جان هر آزاده ای گـردد فـدای عسکری

می ستـیـزد با ستمکاران و با بیگـانگـان           آن که می باشد به عـالم آشنای عسکری

ای که دست خود زنی بر دامن پُر مهر او           سعی کن تا پا گذاری جای پای عسکری

بـارالها قـسمت و روزی ما کن از کرم           مرقد وصحن وسرای با صفای عسکری

بهر حفظ دین و قرآن شد شهید زهر کین           عالمی انـدوهگـیـن باشد برای عسکری

آسمان گرید زداغ جانگـدازش ای دریغ           سرزمین سـامرا شد کـربـلای عسکری

مادرش زهرای اطهر سوگواری می کند           هر کجا بر پا بود سوز و عزای عسکری

تسلیت گوید به نزد مهدی صاحب زمان           (حافظی)از ماتم محنت  فزای عسکری

چون جدّ خویش خسته و بی بال و پر شده            در حجره ای که بسته درش محتضر شده

برگشته رنگ و روش تنش تیر می کشد            وقـتی كه زهر بر بـدنش كـارگر شده

با چشم تار تا به زمین خورد لب فشرد            این ضعف چیره بر بدنش دردسر شده

یك دست زد به پهلو یك دست روی خاك            یـعنی كه ارث مادری اش بیـشتر شده

دارد به روی مـادر خود فـكر می كند            خورشید عشق هر نفسش شعله ور شده

دریا میان چشم تـرَش جا گرفـته است            آری دوباره روضۀ زهرا گرفته است

مثل امواج خروشان كه به ساحل برسند            وقت آن است كه عشاق به منزل برسند

هـادی راه تو هـستـی و یـقـیـنـاً بی تو            نـاگـزیـرنـد از آغـاز به مشكـل برسند

رهروان از تو و از جامعه تا بی خبرند            كی به درك قلم و قاف و مزمّل برسند

واجب دین خـدا بودی و تركت كردند            در شـتـابـنـد به انـجـام نـوافـل بـرسند

در جهان حاكـم جـبـار فـراوان دیـدیم            كه بعـیـد است به پـای متـوكـل برسند

سامرای تو مدینه ست مبـادا یك روز            صحن های تو به ویرانی كامل برسند

با هم از غربت و داغ تو سخن می‌گویند            شاعـرانی كه به درك متـقـابـل برسند

واژه‌ها كاش كه از سوی تو الهام شوند            تا به این شـاعر آشـفـتـۀ بـیـدل برسند

بـالاتـری ز مـدح و ثـنـا أیـهـا الـنـقـی            ابـن الــرضــای دوم مــا أیـهـا الـنـقـی

با حُبّ تو عبادت ما عـین بندگی ست            هــادی آل فــاطــمــه یـا أیـهـا الــنـقـی

دارم "ولی" شناسی خود را ز نور تو            مــولای مـن ولــیِ خــدا أیـهـا الـنـقـی

بـا آن نـقـاوت نـقـوی یـک نـگـاه کـن            پـاکـیـزه کـن وجـود مرا أیـهـا الـنـقـی

با صد امـیـد همـچـو گـدایـان سـامـرا            پـر می کـشیـم سوی شما أیـهـا الـنـقـی

بخـشنده تر ز حـاتـم طائی تویی تویی            مسکین ترم ز هـر چـه گـدا أیها النقی

من هرچه خواستم تو عنایت نموده‌ای            یک حاجتم نـگـشـته روا أیـهـا الـنـقـی

گـردد جـوانی ام همه تـرویج مکـتـبت            جـانـم شـود فــدای تـو یا أیـهـا الـنـقـی

باید برای غربت تو بی امـان گریست

با ناله‌های حضرت صاحب زمان گریست

شرمنده از قـدوم تو چشمان جـاده بود            دشـمن سـواره آمـد و پایت پـیـاده بود

بـارانـی ست از غـم تو چـشم سـامـرا            با دیـدن تو اشک مـلک بی اراده بود

وقتی که آسمان ز غمت سینه چاک شد            دیدی که عرش سر روی زانو نهاده بود

زهـر ستم چه با جگـر پاره پاره کرد            دیگر نفس؛ نفس؛ به شماره فـتاده بود

شکر خدا که دشمن تو خیزران نداشت            هرچند دل، شکسته از آن بزم باده بود

آقـا بیا و با دل غـرق به خـون بخوان            از آن سه ساله که پدر از دست داده بود

جانش رسید بر لبش از ضربه‌های چوب            وقـتی کـنـار طشت طـلا ایـستـاده بود

آرام قلب خـسته‌اش از دست رفته بود

چشم به خون نشسته‌اش از دست رفته بود

آیـا که شـود بـاز بـبـیـنـم وطـنـم را            آرام کـنـم سـیـنـۀ پُـر از مـحـنـم را

دلـتـنگ مناجات سحـرهای بـقـیـعم            با مـادر غـمـدیـده بگـویم سخـنـم را

از سوز عطش تار شده راه نگـاهم            آخر چه کنم؟ لرزش دست و بدنم را

آتش زده بر جان و دلم صوت حزینی            سخت است تماشا کنم اشک حسنم را

آن روز که در گوشۀ ویرانه نشستم            لرزانـد، غـم عـمـۀ سـادات تـنـم را

من کـشـتۀ بی حـرمتیِ بـزم شـرابم            با آن که نبـسته لب چـوبی دهـنم را

آن روز که آمد به میان حرف کنیزی            سخت است که تفسیر نمایم سخنم را

ناموس خدا، خیره سری، چشم حرامی            سـربـسـتـه گـذارید بـلای کـهـنـم را

در این دم آخر به خـدا یاد حـسیـنـم            زیـر سـرم آمـاده نـهـادم کـفـنــم را

تـشـیـیـع تـن سـالـم مـن کـار نـدارد            غارت ننموده است کسی پیرهنم را

سامرا! امشب مدینه می شود گریان تو            آسمان ها اشک می بارند بر دامـان تو

شمع روشن می کند چشم ستاره تا سحر            با گلاب اشک می شوید تن سوزان تو

ای حصار آفـتاب ای آسمانِ در قفـس            یوسفت را می برند از گوشۀ زندان تو

گریه کن خواندند در بزم خدا شعر شراب            گریه کن آتش گرفـته سیـنـۀ قـرآن تو

چاک زن پیراهن صبرت مگر روشن شود            در غـبـار چـشـم ها آئـیـنـۀ پـنـهـان تو

دست و پایت سرد شد اما سرا پای تو سوخت             رو به سمت قبله کن پرواز کرده جان تو

ای چـارمین عـلیِ ولی و دهـم امام            وی بر فراز عرش ولایت تو را مُقام

آه، ای به کنیه بوالحسن و در لقب نقی            خورشید و ماه آینه‌دار تو صبح و شام

خصمانِ تو که یکسره خصم ولایتند            انداختند سنگ شقاوت تو را به جام

می‌خـواستند تا تو نباشی و بستُـرند            از لوح روزگار تو را نقش هر چه نام

پس زهر سینه‌سوز به کام تو ریختند            پس تیغ کـیـنه‌سـاز کشیـدند از نـیام

)هرگز نمیرد آن‌که دلش زنده شد به عشق(            ای زنده همیـشه و ای جان مستـدام

ای با همه جوانیِ خود آن چه خضر دید            در آینه پدید، تو دیده به خشت خـام

ای رهنمای گمشدگان، هادی البشر            وی این لقب به نام تو ظرفیتش تمام

مایـیم و زخـم‌های گرانی که تا ابـد            در سیـنـه‌های‌مان نـپـذیـرند الـتـیـام

زخـم عـمـیق سینۀ سـوزان کـربـلا            این خون‌چکان که تازه نماید علی‌الدوام

مائـیم و انـتظار، اماما، که کی کِشَد            از آسـتـیـن، نـوادۀ تـو تـیـغ انـتـقـام

تو را ملول و پریشان و خسته می‌بینم            کنار بـستر خود دل شکـسته می‌بـیـنم

به دوش توست پس ازمن رسالتی سنگین            چرا وجود تو را سخت خسته می‌بینم

تو نور چشم منی، دخترم! تو را چون ماه            میان هاله ای از غـم، نـشسته می‌بـینم

بهارباغ من! ای عمر تو چو گل کوتاه            کتاب عـمـر تو را زود بسته می‌بیـنم

اگرچه غرق غمی، چون غمت غم دین است            تـمام عـمـر کمت راخـجـسته می‌بـینم

هرآنچه راکه پس ازاین وداع خواهی دید            ز پشت دیدۀ در خـون نشسته می‌بینم

میان دود و شـرار و هجـوم اهل ستم            تو را صنـوبر پهـلـو شکـسته می‌بینم

تمام جان «وفائی» ز ناله پُرشده است            که بند بـند دلش را گسـسته می‌بـیـنـم

 گرفته بوی شهادت شب وفاتش را            بیا مرور کن ای اشک خاطراتش را

مورخان بنـوشتـند با سرشک یتـیـم            هجوم درد به سر تا سر حیاتش را

سه سال شعب ابیطالب و شکنجه و ظلم            چقدر مرگ خدیجه فـسرد ذاتش را

چه سنگ ها که بر آیینۀ وجودش خورد            چه طعنه ها که ابوجهل زد صفاتش را

برای غارت جانش قریش خنجر بست            ولی خدای علی خواسته نجاتش را

دلش چو ماه شکست و دو نیم شد اما            ندیـد سبـزیِ بـاران مـعـجـزاتش را

حرا شروع رسالت غـدیر خم پایان            ادا نـمــود تــمـامـیِّ واجـبــاتـش را

و بعد غیر علی هر که رفت در محراب            شنید نعـرهٔ لا تـقـربوا الصلاتش را

یا رب چرا خلق جهان را سینه چاک است           گویا تن پـاک پیـمـبـر زیر خاک است

از حضرت روح الامین شهپر شکسته           گـرد یـتـیـمـی بر رخ زهـرا نـشـسـتـه

چون مرغ شب سبطین احمد در فغانند           دریا صفت از دیده گوهـر می فـشانـند

روز جهان از این مصیبت چون گشته شب           عرش علا لرزان بود چون قلب زینب

رنگ شفق از این مصیبت نیلگون شد           خورشید و مه را دیدگان دریای خون شد

اندر فلک افلاکیان را بال و پر سوخت           از هجر و غم زهرای اطهر را جگر سوخت

سیفی چه گوید در غم و سوگ و عزایش           واحـسرتا صاحب عـزا باشد خـدایـش

اى فـروزان گهـرِ پـاكِ بقـیع           گـل پرپر شده در خاك بقـیع

با سـلامـت كـنـم آغـاز كـلام           اى تو را ختم رُسُل گفته سلام

پنجمین حجّت و هفتم معصوم           بابى اَنْتَ كه گـشتى مـسمـوم

اى فداى حق و قربانى دین!           كرده یك عمر نگهبانى دین!

تنت از درد و الـم كاسته شد           تا كه دین قامتش آراسته شد

اى ز آغـازِ طفـولیت خویش           بوده در رنج و غم و درد، پریش

از عـدو ظلم و شرارت دیده           چون پـدر رنج اسارت دیـده

خار در پا و رَسَن در بـازو           رفـته اى با اُسرا در هـر سو

كرده خون خاطرت اى شمع ولا           مـحـنت واقـعــۀ كرب و بـلا

كربلا دیده اى و كوفه و شام           اى شهـید از اثـر ظلم هـشام

آتش غم پر و بالت را سوخت           زهر كین، شعله به جانت افروخت

اثــر زهــرِ بـه زیــن آلــوده           كرده اعضاى تو را فرسوده

نزد حـق یافـتـه فیض دیـدار           جسم تو خفته و روحت بیدار

خود تو مظلومى و قبر تو خراب           دیده دهر ازین غصه پُر آب

شیعه را دل ز عزایت شده داغ           كه بود قبر تو بى شمع و چراغ

ظلمِ این امتِ دور از ادراك           كرده یكسان حَرمت را با خاك

با چنـین ظلم و ستم از اعـدا           بهتر این ست كه قـبـر زهـرا

مخـفـى از دیـدۀ دشمن گردد           تا ز هـر حـادثه ایـمـن گـردد

الا ز خالق و خلقت سلام حضرت هادی           الا ولای تو فـیض مـدام حضرت هادی

الا کـلام تو خـیـرالکـلام حضرت هادی           الا به دست تو دین را زمام حضرت هادی

تویی به ملک الهـی امام حضرت هادی

وصی حضرت خیرالانام حضرت هادی

حساب فضل تو بیرون بُود ز حد و شماره           ولادتـت به جـهــان داد آبــروی دوبـاره

سزد که چرخ فشاند به پات ماه و ستاره           کند به خـاک درت سجـده آفـتـاب هماره

اگر به یاد تو گـیرند لحظه لحظه هزاره

فضائـل تو نگـردد تـمـام حضرت هادی

تو جدّ مهدی و باب حسن، عزیز جوادی           ولـیِّ کـل خــلایـق امــام کــلِّ عــبــادی

نماز و روزه و خمس و زکات و حج و جهادی           پناه خلـقت و نـور الـفـؤاد و باب مرادی

تو هادی ملک و جن و انس و رکن بلادی

به یمن توست فلک را نظام حضرت هادی

تـو دُرّ نُـه یـم نـور؛ یـم دو گوهـر نـابـی           عـلی چـارمی و حـافـظ چـهـار کـتـابـی

به باغ دین پدرانت همه گل و تو گلابی           حیات خـلق بود آب و تو حـیـات به آبی

به ملک نور تو ماهی به شهر علم تو بابی

چو جد خویش علیه السلام حضرت هادی

گرفـته مُلک جهان را عـطای واسعۀ تو           کتاب حـشر بود صفـحـه‌ای ز واقـعۀ تو

پُر از صدای خدا لحظه لحظه سامعۀ تو           بـهـشـت جــاذبـۀ تـو جـحـیـم دافـعـۀ تـو

شـنــاسـنـامـۀ کــل ائــمّــه جــامـعــۀ تـو

تو راست معجزه در هر کلام حضرت هادی

هـزار مـاه شـب چــارده اسـیـر هـلالـت           هزار مهر درخـشنـده ذرّه‌ای ز جـمـالت

هـزار عـرش کـمالـنـد نـردبـان کـمـالت           هزار سال فـزون آسـمـان نیـافت مثالت

هـزارها مـتـوکـل اسـیـر قـدر و جـلالت

زهی جلال و کمال و مقام حضرت هادی

تو کیستی که خـداوند دادگـر به تو نازد           حسن، حسین، عـلی با پیامبـر به تو نازد

سلام بر تو که هم جدّ و هم پدر به تو نازد           بزرگ مصلح دین منجی بشر به تو نازد

امام عسگری آن نازنین پسر به تو نازد

تویی به خلق دو عالم امام حضرت هادی

اگرچه گشت عدو حمله ور به صحن و سرایت           اگر چه نقش زمین گشت خشت های طلایت

مـزار توست دل ما و جان ما به فـدایت           هماره ریخـته "میثم" دُر قـصیده به پایت

پُر است مدح وی از میوه‌های مدح و ثنایت

بریز شهد ولایش به کام حضرت هادی

نمی‌رسد به کـمال تو فهم بال کسی            که مدح شأن تو گوید زبان لال کسی

به زیر سایۀ لطفت مقـیم خواهد شد            اگر به دست کریم تو شد حواله کسی

به اوج می‌روی و پا به پات می‌آید            شبیه آن که بگردد کسی وبال کسی

مقام نوکری ما مقـام سروری است            مدال حلقه به گوشی شده کمال کسی

تو "هادی" و همۀ خانواده ات مهدی            عجیب نیست بدون شما زوال کسی

به یـمـن تـو گـدای اهـل بـیـتـم            گــدای هــل اتـای اهـل بـیـتــم

به لـطـف آسـتـان مـسـتجـابـت            مـسـلــمـان دعــای اهـل بـیـتـم

به نام تو پس از عمری غریبی            غــلام آشــنــای اهــل بــیــتــم

زیارت جامعه خواندی و حالا            سگ کـهـف الـورای اهل بـیتم

به احسانِ هدایت کردن توست            اگـر تـحـت لــوای اهـل بـیـتـم

اگـر چه کـربـلایـی هـستـم اما            گــدای ســامــرای اهـل بـیـتــم

ولــیِّ کـبــریـا جـانــم فــدایـت

امــام سـامــرا جـانــم فــدایـت

مـنـم از مـبـتـلایـت مـبــتـلاتـر            مــنـم از آشـنــایـت آشــنــاتــر

اگر لطف کریمان به نداری است            مـنـم از بـی نـواها بـی نـوا تـر

تو حالا که هزاران فیض داری            دل مـن از گـدایـانـت گــداتــر

تو راه باز توحیدی، هر آن که            به تو نزدیک تر پس با خدا تر

برایت دشمنت هم نذر می‌کرد            تو هستی از همه مشگل گشاتر

علی هستی و جدّت هم علی بود            تویی با این حساب ابن الرضاتر

تو هم مثل پـدر زهـرا نـژادی

عـزیـز خــانـۀ بـاب الـمـرادی

تو در یکـتائی‌ات یکـتا شناسی            تـو در آقـایـی‌ات آقـا شـنـاسـی

لباس بـنـدگـی بر تـن گـرفـتـی            تو الـحـق بـنـدۀ مـولا شـنـاسی

تو هـنـگـام کـریـمی از گـداهـا            نمی پرسی غـریبی یا شناسی؟

تو در سیر نزولت هم صعود است            تو در روی زمین بـالا شناسی

امـام غـائـبـت را مـدح کـردی            تو در امروز هـم فردا شناسی

زیارت جامعه در اصل این است            زیـارت نـامـۀ زهـرا شـنـاسـی

زیـارت جـامـعـه یعـنی ولایت

زیارت جـامعه یـعـنـی هـدایت

دلت سرمنشاء خلق عظیم است            تجلی گاه رحمان و رحیم است

اقامت کن میان دل که عـمری            دلم در کوی دل دارش مقیم است

هدایت کن مرا با گوشه چشمی            صراط تو صراط مستقیم است

اسیـر گـریه‌ام، ری زاده هستم            که از عشاق تو عبدالعظیم است

بهـشت شیـعـه باشد سـامـرایت            حریمت عرش جنات النعیم است

بـیـا و شـیـعـه را دریـاب، آقـا

قــرار مـــا دم ســـرداب، آقــا

می خواست بهانه ای که پر نور شویم            از هرچه بـدی و غـیـر او دور شویم

یک مـاه پُر از فرصت برگـشتن داد            یک عـیـد فـرستاد که مـغـفـور شویم

****************************

یک مـاه صـدا کـرد که زیـبـا بـاشیـم            در هر سحر و شبی چو مـولا باشیم

ماه رمضان ماه مهارت ورزی ست            بـاشد که هـمـیـشه مـثـل حـالا بـاشیم

****************************

یک مـاه بهشت بـر زمین حـاکـم شد            یک مـاه ز عصیـان دلـمـان نـادم شد

یا رب نکـنـد دوبـاره مـهجـور شویم            یک مـژده بـده که وصلـمان دائم شد

صبح نشاط دم زد، فیض سحر مبارک           عیش صبوح مستان، بر یکدگر مبارک

عید گـشاد ابرو، بـربست رخـت روزه           این را حضر خجسته، آن را سفر مبارک

تـیغ هـلال شـوال، بـاز از افـق علم شد           ماه صیام بشکست، فتح و ظفر مبارک

وقت سحر موذن، آهنگ عیش برداشت           بر گوش روزه داران، این خوش خبر مبارک

انجام خـیـر دارد، فکـر شـراب و ساقی           بحث فقیه و زاهد، بر خیر و شر مبارک

صدشکر که غرق نـور ایمان شده ایم            مـستـوجـب آمـرزش یـزدان شـده ایـم

سی روز تو میـزبـان ما بودی و بـاز            بر سـفـرۀ عـیـد فـطـر مهـمان شده ایم

******* سید هاشم وفائی *******

یـک مـاه اگـر خــدا خـدا مـی کـردیـم            مـا بـهـر ظـهـور تو دعـا مـی کـردیـم

ای کـاش نـمـاز عـیـد فـطـر خو د را            در پـشت سـر تـو اقــتـدا مـی کـردیـم

******* سید هاشم وفائی *******

سی روز گذشت و عـیـد فـطـرت آمد            بـوی خـوش هــمـدلـی و وحـدت آمـد

خـنـدیــد خــدا و شـد گـلـسـتـان دنـیــا            ای دل شـدگـان ! بـهـار رحـمـت آمـد

******* رضا اسماعیلی *******

سـی روز گـذشت، سـی شب نـورانی            بر خوانِ فـرشته ، سی سحـر مهمانی

سـی فـرصت نـاب از بــرای تــوبــه            تا حضرت نَـفـس! را کـنـی قـربـانـی

******* رضا اسماعیلی *******

عـیـد است و دلـم خـانـۀ ویـرانـه، بـیا            ایـن خـانـه تـکـانـدیـم ز بـیـگـانه، بـیا

یـک مــاهِ تـمـام مـیـهــمـانت بــودیــم            یک روز به مـهـمـانـی این خـانـه بیا

******* قیصر امین پور *******